Het trekt wel weg

Het was een dag om nooit meer te vergeten, vrijdag 5 november 2015. Die morgen tijdens het uitlaten van onze hond kreeg ik een gruwelijke pijnscheut in mijn lies waardoor ik bijna geen stap meer kon zetten. Zo goed en kwaad als het ging ben ik naar huis gelopen. Ik ben op de bank gaan liggen met de gedachte: “het trekt wel weg". Als sportief figuur heb je wel vaker last van een spierpijntje of blessure dat na enkele dagen wegtrekt. Zondag werd de pijn alleen maar erger en het lopen ging helemaal niet meer. Dus bracht ik een bezoek aan de weekendarts. Deze arts gaf mij pijnstillers omdat hij in eerste instantie dacht aan een slijmbeursontsteking. De week erop bezocht ik een fysiotherapeut maar hij vertrouwde het niet. De symptomen gaven een ander beeld dan dat van een slijmbeursontsteking, daarom stuurde hij mij door naar de huisarts. Mijn huisarts verwees mij door naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto, wat voor mijzelf het eerste bezoek in mijn leven aan een ziekenhuis was. Inmiddels was voor mij het lopen onmogelijk geworden en ik strompelde met twee krukken. Toen de uitslag bekend was, bleek dat ik een artrose in mijn heup had. Ik moest naar een orthopedisch chirurg.

Angst boven drijven

Mijn halve wereld stortte in, geen water is mij te diep maar nu kwam toch de angst boven drijven. Artsen, ziekenhuis, enz. Door een eerdere ervaring met mijn vrouw wilde ik alleen naar ViaSana omdat daar in mijn ogen de specialisten voor gewrichten zaten. Op 29 november was mijn eerste afspraak bij de orthopedisch chirurg. Hij bekeek de foto's en zag dat ik een progressieve cox artrose had en dat ik voor een nieuwe heup in aanmerking kwam, zelf moest ik aangeven wanneer. Mijn leeftijd is 60 dus eigenlijk vrij “jong" voor een nieuwe heup. Omdat ik zoveel angst had voor een operatie probeerde ik het zolang mogelijk uit te stellen. Gek eigenlijk, in het verleden heb ik mijzelf gehecht en een pols gezet en nu moest ik mij overgeven aan iemand anders zonder zelf enige invloed te hebben, dat viel dus wel even tegen.

Toch de operatie

Uiteindelijk besloot ik toch tot een operatie. Ik kwam voor een nieuwe heup maar bij de anesthesist bleek dat ik een schrikbarende hoge bloeddruk had en hij hoorde een ruisje. Ik kreeg het advies om even langs een cardioloog te gaan. Hier kwam naar voren dat ik ook nog een matig lekkende hartklep had. Gelukkig was dit geen beletsel voor een operatie in Viasana. In oktober werd de operatie gepland en meldde ik mij in Mill. Super zoals dat allemaal is geregeld o.a. de ontvangst, voorlichting enz. De operatie duurde 54 minuten en ik heb alles kunnen meemaken door de ruggenprik. Omdat ik geen roesje wilde mocht ik snel weer naar de afdeling om te lunchen. Diezelfde middag stond ik weer naast mijn bed en liep ik over de gang. Geen enkele pijn meer, SUPER, en de dag erop weer naar huis wie had dat kunnen denken.

Revalideren

Thuis was alles voorbereid zoals een hoge stoel, hometrainer, enz. Twee dagen heb ik de pijnstillers geslikt en ben volgens het schema van ViaSana gaan trainen (revalideren). Een klein beetje wondpijn maar niet noemenswaardig. Na 1 week liep ik met 1 kruk voorzichtig door het huis en na twee weken liep ik zonder krukken in ViaSana om de hechtingen te laten verwijderen. Niets forceren werd mij duidelijk op het hart gedrukt en daar heb ik mij tot op de dag van vandaag aan gehouden. Nu 6 weken later wandel ik alweer zo'n 1,5 uur met de hond en rij alweer auto. Dieper dan 9 meter duiken mag niet meer en een marathon lopen of parachute springen zit er ook niet meer in met zo'n heup. Maar er blijven zoveel mooie dingen over welke wel mogelijk zijn zoals het wedstrijdzeilen en duiken tot zo'n 9 meter enz. enz. Niets maar dan ook niets is mij tegen gevallen en ik zal iedereen dan ook ViaSana aanprijzen voor soortgelijke gevallen. Super tevreden.