Mijn werk opgeven

De pijn in mijn knie werd eigenlijk steeds erger. Vooral mijn werk in de scheepsbouw heeft er onder moeten lijden. Ik heb jarenlang in de luxe jachtbouw gewerkt. Het is hartstikke mooi om met ruwe materialen en een tekening een jacht in elkaar te zetten. Helaas werd de pijn in mijn knie zo heftig dat ik na werktijd altijd moest gaan liggen om bij te komen. Zo heb ik een jaar doorgesukkeld en heb ik uiteindelijk mijn werk zelfs moeten opgeven.

Geen nieuwe knie

Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan, zij heeft mij doorgestuurd naar een ziekenhuis. Daar werd gezegd dat mijn knie versleten was en ik een prothese moest krijgen. Maar de specialist vond mij te jong, wat ik jarenlang met veel plezier had gedaan moest ik opgeven. Ik moest mijn leven aanpassen, pijnstillers slikken en ander werk en andere hobby's zoeken. Dit advies voelde niet goed en via kennissen ben ik uiteindelijk bij Ronald van Heerwaarden terecht gekomen. Hij maakte een foto van de heup tot aan de tenen. Toen zag hij dat ik helemaal geen nieuwe knie nodig had, maar dat er een standbeencorrectie uitgevoerd moest worden. Omdat ik in Friesland woon, moest ik wel ver reizen voor een ingreep van een dag. Maar dat had ik er graag voor over, die ene dag zou wel de rest van mijn leven bepalen! Ik was trouwens niet de enige die een lange reis achter de rug had. Het was bijzonder om aan de accenten te horen dat in de wachtkamer in Mill ook patiënten uit Zeeland en Limburg zaten.

Pijn wordt steeds minder

Van de operatie heb ik niks meegemaakt. Ik kreeg een ruggenprik met een roesje zodat ik in slaap viel. Het is me eigenlijk allemaal meegevallen. De dag na de operatie ging ik met de therapeut uit bed en dat ging goed. De oude pijn die ik had was eigenlijk al direct weg. Zo gauw ik kon traplopen mocht ik al naar huis. De eerste dagen thuis heb ik nagenoeg geen pijn gehad. Toch heb ik de pijnstillers niet voor niks gekregen, want na een paar dagen kreeg ik behoorlijke pijn. Niet gek natuurlijk, mijn spieren en gewrichten moesten herstellen van de operatie. Maar de wetenschap dat dit langzaamaan beter wordt doet een hoop goed. Ondanks de pijn bleef ik bewegen, het is belangrijk om goed naar je lichaam te luisteren en aan te voelen welke oefeningen je wel en niet kunt uitvoeren.

Skûtsjesilen

Nu na een aantal weken is de pijn al een stuk minder. Het gaat al zo goed dat ik stiekem de hoop heb dat ik mijn baan in de scheepsbouw weer terug kan krijgen. Voor nu zeil, wandel en fiets ik al weer een beetje, ik hou van skûtsjesilen op mijn eigen boot. Dat heb ik vroeger ook veel gedaan, uiteraard wel nu in een wat lager tempo. Maar ik kan dankzij de operatie in ieder geval op een gezonde manier oud worden zonder dat ik mijn leven moet omgooien. Ik wil nog zoveel dingen doen!