Waarom deed je mee aan deze actie?

In 1998 heb ik afscheid moeten nemen van pa. Kanker aan de dunne darm veranderde hem in amper anderhalf jaar in een schim van de prachtige man die hij was, die hij voor mij nog steeds is! Hij was zijn hele leven een doorzetter, zelfs toen hij te horen kreeg dat hij niet meer kon worden geholpen knokte hij door! Die karaktertrek heb ik zelf ook, heb ik aan hem te danken. Dat is ook mijn grootste talent als het om sporten gaat: ik ben nergens echt goed in, maar als ik ergens aan begin geef ik het nooit op! Toen ik hoorde van het evenement Alpe d'HuZes en het doel erachter wist ik ook direct dat ik daar aan mee moest doen. Door de hernia kwam er helaas een onderbreking in het schema. Het heeft me heel wat hoofdbrekens gekost om nog een haalbare voorbereiding te plannen, maar het is gelukt.

Wanneer kreeg je last van de hernia?

Ik had in januari een paar weken een beetje stijf gevoel in mijn rug. Ik dacht dat het met een beetje rustiger aandoen wel los zou lopen, maar helaas: op 24 januari stond ik voor het schap in een bouwmarkt, gewoon even te kijken en ik voelde een heel bekende sensatie in mijn been zakken. Ik herkende het direct van vier jaar geleden: hernia met uitval van gevoel in het linkerbeen. Ik kon gelukkig nog fietsen, maar alleen op de Tacx en een spinningfiets, want ik was erg benauwd voor het schokken bij het buiten fietsen. Dat was echt een ongelofelijke domper want op 3 juni moest het al gebeuren.

Hoe verliep de operatie?

Door de ervaring van 2006 heb ik geen moment getwijfeld en direct contact gezocht met ViaSana. Op 17 februari kon ik voor een eerste consult komen en daarna ging het allemaal erg snel. 18 februari een MRI, heel snel daarna een injectie en toen die niet het juiste effect bleek te geven werd op maandag 15 maart de hernia operatief verwijderd. De operatie was goed verlopen, dus mocht ik dinsdag direct naar huis. Het was heel onwerkelijk om te merken dat de pijn in mijn benen direct na de operatie al weg was! Natuurlijk had ik nog wat last van de wond en het herstel daaraan, maar dat stond in géén verhouding tot wat ik daarvoor dagelijks voelde. De snelheid waarmee het hele proces werd doorlopen gaf mij echt het gevoel als patiënt gehoord te worden. Ook de verzorging na de operatie was fantastisch!

Hoe verliep je herstel?

De eerste vier weken heb ik bijna alleen maar gelegen. Met elke dag wel een kleine wandeling, er moeten tenslotte toch boodschappen gedaan worden. Elke pas die ik zette natuurlijk wel met een korset om! Pas de derde week deed ik deze af en begon ik rustig met een paar voorzichtige stapjes zonder korset. Verder heb ik me gewoon heel rustig gehouden. Het was in die periode prachtig weer en ik zag mijn fiets steeds weer naar me lonken. Maar pas na die vier weken heb ik met het hart in de keel de Tacx in de achtertuin opgesteld, de fiets erin gezet en toen aan het trappen gegaan voor de eerste 15 rustige minuten. Kijken wat de rug en de benen weer aankunnen. Pas een uur later kwam ik er weer af: het ging wonder-boven-wonder goed. Geen last van de benen, het krachtverlies leek (zo op de Tacx in elk geval) wel mee te vallen. Mijn rug gaf geen enkel probleem, dus de weg omhoog was (letterlijk) weer ingezet.

En hoe verliep de tour?

Eind mei vertrokken we naar Frankrijk waar we de hele week op de camping en in de omgeving van Alpe d'Huez veel mensen gezien en gesproken hebben die ooit met kanker te maken hadden. Dat gaf al de nodige emotionele momenten. Toen we op 3 juni eindelijk op weg mochten was het kippenvel dan ook niet alleen gevolg van de kou (het was maar een graad of 3!). Tijdens de tocht hebben we de prachtigste taferelen gezien: deelnemers die elkaar steeds weer vooruit helpen, publiek dat met duizenden tegen de berg aangeplakt stond, die magnifieke omgeving, de herinneringen aan Pa die me steeds weer 'toesprak' op de moeilijke stukken. Het was een emotionele achtbaan, ook voor meegereisde supporters. Bij mijzelf kwamen de tranen zowat elke keer dat ik boven kwam en Pa wéér een keer mee naar de top had genomen. Onder gejuich van alle meegereisde supporters heb ik het uiteindelijk gehaald. Als in een waas reed ik over de finish. Ik had dit doel het hele jaar in mijn hoofd gehad, maar kon het niet geloven. De hele dag was een onvoorstelbare ervaring. Eén die ik nooit meer zal vergeten!