Column verpleegkundige Merel: BHV

vrijdag 29 oktober 2021

Ik ben één van de 22 BHV’ers van ViaSana. We worden daar goed in geschoold en kunnen veel oefenen. Ondanks dat dit natuurlijk een serieuze zaak is, wordt er ook veel gelachen tijdens de scholingen. 

Zo kreeg ik op de dag dat ik dit schrijf een dropping met mijn collega op de verpleegafdeling. Brandalarm ging af (een oefening dus), mega herrie uit de brandpieper die ik op zak had in mijn uniform. Er ontstond meteen een gezonde spanning. Oké actie, wat moeten we doen? 

Als eerste keken we op het brandpaneel aan de muur waar de melding vandaan kwam. In kamer 210 bleek “brand” te zijn. Oranje hesjes aan, check. Portofoon aan, check. We renden alvast op ons doel af, kamer 210, met de brandblusser in mijn handen. Ondertussen loeide die brandpieper nog door. Wat de adrenaline verder deed oplaaien. Als een volleerd actrice riep mijn collega dat er “rook” onder de deur vandaan kwam. Dat betekende dat we de kamer niet meer in mochten maar de kamers eromheen moesten ontruimen. We deden een poging om iemand aan de andere kant van de portofoon te bereiken en door te geven dat er brand was op de verpleegafdeling, we kregen geen gehoor. We moesten op een andere manier hulp vragen dus snelde ik naar de receptie waar de Hoofd BHV’er stond. Ik riep dat er “brand” was op kamer 210 en dat niemand ons beantwoordde op de babyfoon uh ik bedoelde portofoon. Mijn stresshormoon zat inmiddels aan het plafond. De hoofd BHV’er pakte in alle rust de portofoon uit de kast. Iets te enthousiast riep ik (ik zat helemaal in mijn rol); “Schiet es op!” Waarop zij in alle kalmte zachtjes tegen mij zei: “Merel, het is de bedoeling dat je rustig blijft” Oh ja... oké... en toen moest ik dus heel hard lachen.

Daarom zijn deze oefeningen dus zo belangrijk. Elke scholing leer ik iets bij. Dit keer dat ik iets rustiger mag blijven en dat je de brandpieper met één druk op de knop gewoon uit kan zetten. Dat had me veel stress bespaard. 

Er was trouwens niks mis met de portofoons, maar mijn collega en ik hadden iets meer geduld moeten hebben. De Hoofd BHV’er moet namelijk eerst van haar werkplek naar de receptie lopen. Omdat dit een oefening was stonden mijn collega en ik al klaar naast de portofoons in de verpleegpost. Dat is natuurlijk in de normale situatie nooit zo, dan zouden we aan het werk zijn op de verpleegafdeling en ook eerst de route naar de verpleegpost afleggen.

Na elke scholing ben ik beter voorbereid op het ‘echte werk’. Ik hoop natuurlijk dat dit nooit zal gebeuren maar het geeft mij wel een gerust gevoel dat als het ooit gebeurt, ik een goed getraind BHV’er ben.