Column verpleegkundige Merel: Gierende smileys tijdens avondklok

donderdag 18 maart 2021

Nachtdienst hebben met een avondklok, super spannend vond ik mijn ‘eerste keer’. Daar zat ik in de auto om 21.45 uur met mijn werkgeversverklaring en paspoort op schoot richting ViaSana. Beetje gespannen. Zou ik aangehouden worden? Geen hond op de weg, ik ging automatisch de auto’s tellen die ik wel zag. Daarbij dacht ik ook meteen: ”Wie zit er in die andere auto? Illegaal? Of net zo braaf als ik met die verklaring op schoot?” Overigens had ik niet gedacht dat de terugreis nog spannender zou worden dan de heenreis, maar daar later meer over.

Ik arriveerde bijna in Mill toen het gebeurde. Ineens uit het niets werd ik ingehaald door een politiewagen met de zwaailichten groots aan en een oplichtend bord ‘Volg ons’ erbij, duidelijk verwijzend dat ik mijn auto langs de kant moest zetten. “Joehoeee!” dacht ik. Hoe tof dit! Het voelde alsof ik examen moest doen waarvan ik wist dat ik ging slagen. 

Ik deed mijn raampje open en twee politieagenten begroetten mij vriendelijk met de vraag waar ik naar toe ging? Ik gilde nog nét niet van plezier. Zeer opgetogen en extréém blij vertelde ik als verpleegkundige op weg te zijn naar mijn nachtdienst! Voordat ze er naar konden vragen, duwde ik mijn verklaring en paspoort al in hun handen. Klappend in mijn handen zei ik: “Ooooohhh ik vind dit echt SUPER leuk!!!” Als ik eraan terugdenk, krijg ik weer rode wangen. Schaam me dood hoe pijnlijk duidelijk werd dat ik al maanden niks spannends meer had meegemaakt. Dat ze mij niet hebben laten blazen voor een alcoholcontrole (‘wat doet die vrouw vreemd?’) vind ik nog steeds verbazingwekkend. 

Gelukkig konden de agenten mijn blije hoofd waarderen. Omdat alle papieren in orde waren, mocht ik doorrijden. Natuurlijk, dat wist ik! Zij konden door met hun ronde en ik ging helemaal hyper van de adrenaline door naar ViaSana. 

Daar aangekomen appte ik meteen mijn avontuur (ja het is heel ernstig, heb echt geen leven meer sinds de lockdown) door op de ‘bijzonderheden collega’s’ app. Vele gierende smileys kwamen er terug richting mij. Intussen stond ik mijn uniform aan te trekken toen mijn telefoon ging. Collega aan de lijn; ”Ja hoi met de avonddienst hier, Merel jij hoeft helemaal niet te werken vanavond!” 

Nee hè, vergist in dienst…en nu? Moet ik weer terug langs meneer agent. Gaat hij mij geloven als ik zeg dat ik toch niet hoefde te werken? Dilemma! Er zit niks anders op, ik moet terug naar huis. 

Nou eind goed, al goed. Niemand tegen gekomen op de terugweg. Maar voor het eerst in lange tijd eindelijk weer eens een spannende avond beleefd.